Kinderen verder helpen
Een blog over één van de kinderen, die ik begeleid heb in groep 2. Een jongetje dat de oorlog in Syrië heeft meegemaakt, die vliegtuigen heeft horen overvliegen. Hij hoorde bombardementen en heeft waarschijnlijk kapotte huizen gezien, angstige mensen op de vlucht. Zijn ouders hebben de dappere beslissing genomen om te vluchten. Ze besloten alles achter te laten; het huis, de familie, de spullen en het speelgoed. Waarschijnlijk mochten er wat kleren mee en een knuffel. Maar dat is ook alles! Om dan met mogelijke omwegen in Nederland aan te komen en een nieuw leven op te bouwen. Er is niemand, geen enkele ouder, die voor zijn lol met zijn gezin een dergelijk drastische stap neemt. Dan moet het heel erg mis zijn. Ik ken het hele verhaal niet, maar ze hebben moedige keuzes gemaakt. Keuzes waarmee levens op het spel worden gezet. Alles verliezen om vrijheid te winnen. Het raakt mijn hart.
Nu ga je op school de taal leren en mag je spelen. In Nederland ben je eerst naar de taalschool gegaan en nu ben je op een basisschool in Utrecht. Natuurlijk heb jij ook een rugzak van traumatische ervaringen meegenomen. Een rugzak, die je niet ziet, maar die er wel is.
Aan mij de vraag of ik deze jongen wilde begeleiden omdat hij last heeft van onverwachte woede. Hij loopt weg. Hij komt niet, als je ‘t vraagt. Hij heeft moeite met zijn emoties. Ook met emoties van anderen. Het samenspel in de groep verloopt moeizaam. Een hele opsomming van problemen. Maar jij bent meer dan die problemen. Jij bent een mooi geliefd kind!
De eerste keer dat ik je zie in de klas, ben je een vliegtuig aan ‘t bouwen van de Lego. Even later loop je door de klas met je vliegtuig en roep je: ‘Pieuw, pieuw, pieuw!’
Ik leerde je naam en jij leerde mijn naam kennen.
Wij gaan samen spelen en je gaat graag mee. Samen spelen met een volwassene gaat wel. Zolang jij de regie hebt. Na alles wat je kwijt bent geraakt, is deze regie voor jou van levensbelang. Je claimt zoveel mogelijk aandacht bij elke volwassene. Je wilt zo graag gezien worden. Wanhopig op zoek naar zekerheid en veiligheid.
De mooie auto’s, vliegtuigen en machines die jij gemaakt heb mogen niet kapot. Ze moeten mee naar de klas. En dat mag!
Het vertrouwen groeit.
Delen is moeilijk. Je vecht. Voor en om bijna alles. Tegen en met bijna iedereen. Kinderen en volwassenen.
Je leert in plaats van slaan of boos te worden te vragen aan mij: ‘Mag ik van jou …?’ of ‘Wil je dat niet doen?’ Ook leer je reageren op antwoorden als: ‘Nee’ of ‘Straks’. Je reageert met het woord ‘Jammer’ of we gaan samen naar andere oplossingen zoeken.
Ik help je de regels te leren kennen op het plein, waardoor misverstanden voorkomen worden.
En ik moest ook uit mijn comfortzone wanneer ik met jou speelde. Jij wilde het liefst ‘ninja spelen’. Je wilde zelfs het liefst een ninja zijn. Jij wilde de rode ninja zijn! Als ik je op kwam halen, stond je soms in een ninja houding voor me. Ik had iets heel anders in gedachten om te doen, maar omdat ik jouw spel wilde Volgen, Accepteren en ideeën wilde Toevoegen paste ik me aan en volgde jou. Ik had ook helemaal niks met ninja’s, had daar zo mijn eigen oordelen over. Maar die liet ik los. Juist doordat ik die losliet, kwam jij los.
Jij had in de klas van technisch materiaal een ninja-riem gemaakt en toen ging ik samen met jou kijken, naar wat we nog meer konden maken. We bekeken op internet een plaatje van een ninja en zo wijdde jij mij in jouw ninjawereld. Jij wilde nog wel een ninjahelm en beschermers maken. En dat deden we! Jij was zo blij met deze attributen. Het deed wat met jou, dat ik dat samen met jou maakte. Het raakte jou! En dat raakte mij weer!
Wat deed ik nog meer als zorgarrangementbegeleider?
Natuurlijk zit je vol trauma’s en nare ervaringen. Maar gun je vooral een beetje rust om jezelf te kunnen zijn.
Probeer er voor jou te zijn. Probeer je erbij te houden. Te voorkomen dat je je verliest in boosheid. Bied je duidelijke grenzen en structuur. Geef je aandacht en laat je spelen. Ik geef je het gevoel dat je de regie weer een beetje hebt.
Een beetje maar.
En ik wil je zien lachen.
Dat je blij bent wanneer je weer nieuwe Nederlandse taal kan toepassen. En weet je? Dan ben ik blij, want dan straal je! Je vertrouwen groeit. Het geeft je een gevoel van macht zie ik. Je hebt weer invloed. Met jouw woorden.
Dat je blij bent wanneer je kan spelen en maken. Jij bent een gepassioneerd maker. Ik zie jou steeds weer ontdekken en nieuwe dingen maken. Je hebt al ontdekt, dat er een eindeloze creativiteit is als ‘t over bouwen gaat. Dat heb je al geleerd! Steeds verzin je weer iets nieuws. En jij gaat helemaal op in jouw maaksels. Het lijkt of je dan ‘alles’ even vergeet. Gelukkig, kan je dat!
En verder: ik wil je zien spelen. Gewoon spelen! Dat je die rust en ruimte van binnen voelt. Dat wens ik je toe. Spel heelt zoveel. Wat fijn dat er speelgoed is! Het is van levensbelang. Voor jou. En alle anderen. Alles voor vrijheid.
Lieve jongen, blijf ontdekken en spelen…